Gisteren was het dan zover; de opvoering van de musical “Sinterklaas en de componist”. Dat Cocky nerveus was, bleek wel uit het aantal telefoontjes dat ik zaterdags ontving, allemaal breinstormerijen over de volgende plots, waardoor we er nu zomaar opeens nog vier te schrijven hebben. Maar dat ik het ook zou zijn … dat had ik niet verwacht. Koelbloedig eerst een paar honderd ballonnen gebundeld, zodat de zaal leuk versierd was. Een uitgebreide fotoreportage gemaakt van het optuigen van de Pieten en de Sinterklaas, die wegens het ietwat vertrouwelijke karakter (Piet in ondergoed, Klaas zonder bril) niet op het net zal verschijnen. Daarna een broodje gegeten en toen sloeg het toe. Zou het wel goed gaan, allemaal? Met koude vingers, gewapend met een fototoestel en een videocamera, plaatsgenomen op de gereserveerde plaatsen. Lekker vooraan. Achterover leunen en genieten, was het voornemen. Dat lukte dus niet; het werd op het puntje van mijn stoel zitten en scherp op de reacties van vooral de kinderen letten. Begrepen ze de plot? Reageerden ze zoals we hoopten? Zou het nieuwe Sintlied goed te verstaan zijn? En juist toen ik dacht dat het allemaal wel snor zat, bleek dat de toneelvereniging een stukje eigen tekst had ingelast. Cocky en ik, opgenomen in het stuk … we lagen dubbel. Het was voor ons onverwacht en ik kreeg later de reacties: “We hoorden jullie op het toneel lachen,” “Maar jullie hebben toch zelf de tekst geschreven?” Mooi niet, dus. Dit kwam als een verrassing en ik wil de Pieten dan ook bij deze hartelijk danken voor een zalig lachmoment. De spanning was er meteen af voor mij.
