In Schlimazlniks blog van 3 april wordt geschreven over het maken van fouten, of beter: de angst om (schrijf)fouten te maken. Dit houdt me nu al een poosje bezig, want ik ken die angst niet in creatieve processen als haken en schrijven en naaien. Ik haal gewoon uit, ik begin opnieuw of ik roep: 'Stom! foutje, bij deze de goede versie.'
Begrijp me niet verkeerd: ik baal van fouten. Fouten kosten me altijd extra werk en dus tijd. En met een meer-dan-full-time baan is mijn schrijftijd mij heilig en ik zit echt niet voor mijn lol spellingsfouten te verbeteren. En een  van een proeflezer bij een dt-fout steekt. Maar ik maak ze en ik vind ze, als fout op zich, erbij horen.

In mijn werk idem dito. Iedere fout kan worden rechtgezet, hoe rot het soms ook is. Dat was vroeger anders, toen ik verpleegkundige was. Toen kon een fout een leven kosten. Gelukkig is mij dat nooit gebeurd, maar de ene keer dat ik van nabij meemaakte dat een collega een levensbedreigende situatie veroorzaakte, staat mij helder voor de geest. Het had mij ook kunnen gebeuren.
De patiënt overleefde het.

Ik ben kampioen opnieuw doen. Ik rijd nooit ergens in één keer heen, een flink haakwerk wordt minimaal drie keer (deels) uitgehaald en in ieder verhaal dat ik schrijf, staan schrijffouten. Het zij zo. Maar toen ik pas de (mislukte) video-opnamen  van de Broedmoederds terugzag en me realiseerde dat ik een stuk tekst was vergeten, baalde ik als een stekker. En nogal een flinke poos ook.
Want dat kon ik niet overdoen.

In de Kampioen (het blijft een lekker lees-blad) staat een artikel over de OV-chipkaart. Het ding krijgt er (terecht) overwegend van langs. Alleen mensen die dagelijks met het openbaar vervoer reizen hebben er gemak van, maar ook zij zeggen dat het een duur ding is. Het recente uitje met de kinderen naar het centrum van Rotterdam bevestigde dat en dat was dus eens maar nooit weer. Het is goedkoper om door te rijden naar het centrum en je auto binnen en lekker dichtbij te parkeren.

Wat mij opvalt, is dat geen van de gebruikers een nadeel van die kaart opnoemt die voor mij de grootste reden is om er echt niet aan te beginnen: toezicht.

Welke overheid verzint het om een kaart op twee manieren te maken: persoonlijk en duur of anoniem en duurder? Juistem; de controlerende overheid.
Insjekken bij instappen en uitsjekken bij uitstappen: je bent er klaar mee. Wie volgt mij? Waarmee staan die vermaldije apparaten in verbinding waartegen ik mijn chipkaart moet houden? Hoeveel mensen buigen zich op die manier over mijn topografische banen, die toch altijd tamelijk ongestructureerd verliepen?

En de grootste klapper komt nog: Ik word aangekeken of ik een misdadiger ben als ik vertel dat mijn privacy mij lief is. 'Heb je iets te verbergen, dan?' Of, helemaal mooi: 'Ze weten toch wel waar je zit, ze volgen je via je mobiel.'

Zo ver zijn we dus al. We accepteren het controlerend en toezicht oog van de overheid omdat we niets te verbergen hebben en omdat we weten dat we anders wel op een andere manier gevolgd kunnen worden.
Ik heb blijkbaar heel wat te verbergen. Daarom reis ik niet met een OV-chipkaart en laat ik mijn mobielje zo af en toe thuis.

Lekker gevoel: onvindbaar zijn.

... over Alphen aan de Rijn?
Niet ver-van-mijn-bed.

Alphen ligt hier vlakbij. Het Archeon is een geliefd park, om heel veel redenen.

Ik ben zó tegen wapenbezit. Legaal een wapen hebben, bestaat niet. Je kunt er altijd mee schieten.

Een beetje een ver-van-mijn-bed ding; een literair agent. Wijlen Wim Stolk (W.J. Maryson) heeft me wel eens proberen te vertellen wat ik er mogelijk aan zou kunnen hebben, maar het nut ontging me en zijn uitleg deed me alleen maar fronsen.

Wat ik op de Verbeeldingswikia vind, begrijp ik beter. Maar dan nog geloof ik niet dat ik het in mij heb om een ander voor mij te laten onderhandelen, daarvoor vind ik dat onderdeel van zakendoen gewoon te leuk.

Nu ik echter in 'Schrijven magazine', in het artikel: Het einde van de uitgeverij? heb mogen lezen hoe Paul Sebes erover denkt, weet ik het zeker: ver van mijn bed. Héél ver!
Ik citeer: "Wij [=agenten en uitgevers, edit Anaïd Haen] bedenken hoe een boek eruit moet zien, hoe het moet heten, wanneer het gelanceerd wordt, in wat voor oplage, waar het komt te liggen. Dat is al decennia zo. Ik besef wel dat er iets gaat veranderen, maar ik doe dit werk nu twintig jaar, en zóveel is er ook niet veranderd, hoor. Het uiteindelijke uitgeven is nog steeds dat gekut met een rood pennetje in een manuscript. Dat is wat we de hele dag doen."

In mijn manuscripten wordt niet gekut met een rood pennetje. Door niemand. Als dat het werk van een agent is, snap ik waarom mijn weerstand ertegen zo groot is. Daarnaast bedenk ik mijn eigen titels wel en als ik hulp nodig heb met de opmaak en dergelijke, huur ik daar wel iemand voor in.
Voorlopig is dat prematuur, photoshoppen is hartstikke leuk en ik ben best trots op de postzegels die ik bij mijn verhalen maak. Ik noem iedereen die me helpt altijd overal en reken erop dat het netwerken vanzelf de verspreiding van mijn verhalen teweeg zal brengen.
Vroeger of later.

Het was al eens tegen me gezegd: 'Twitteren werkt!'
En omdat ik in de stemming was om mijzelf iets cadeau te geven, maakte ik er een account aan en twitterde meteen de twee mij meest bekende Twitters: Jack Schlimazlnik en Pieter Koolwijk. Prompt had ik Arnold Schwarzenegger in mijn schermpje.

Kijk ... da's nou netwerken.

Alweer een gezellige zaterdag! En deze keer geen taak voor mij: lekker achteroverleunen en kletsen en luisteren. Het BOF Boekenbal was dit jaar in 'sHertogenbosch. Maar liefst zeven nieuwe boeken werden er gepresenteerd en de uitslag van de Unleash Award werd bekendgemaakt.
De eerste grote schrijfwedstrijd waar ik jurylid van was. Dus ik dacht: Da's relaxed. Geen spanning, zoals vorig jaar, toen ik hem won. Maar tegen dat de top tien kwam, merkte ik toch kriebel. Een paar van mijn schrijfvrienden zaten nog in de race, een aantal top-verhalen die ik hoog had genoteerd, ook. Welk verhaal hoorde bij welke auteur en wie zou er winnen?

Om Bianca Mastenbroek en Patrick Brannigen te zien staan zoals Fred Rabouw en ik vorig jaar stonden, dat deed me wat. Ik voelde mijn hart weer kloppen en gunden hen alletwee de overwinning zo hard.

Brannigen won. Nipt. In mijn persoonlijke rangorde stond zijn verhaal ook boven dat van Bianca, dus ik heb voor mijn gevoel goed gejureerd.

In tegenstelling tot vorige week had ik nu wel lekker de tijd om met mensen van gedachten te wisselen. Heel veel bekende en iets minder bekende gezichten en allemaal een doel: schrijven, steeds beter schrijven. Ik voel me er helemaal door opgeladen.

Probeer ik uit alle macht te voorkomen dat bekend wordt dat ik mee heb gedaan aan de Brugse ... stuurt de organisatie een mail aan alle 276 deelnemers tegelijk

Van de nood een deugd gemaakt en iedereen succes gewenst. En meteen Fantastels gepromoot
Niet dat ik na nu nog gebruik ga maken van de email-adressen, maar de kans om eenmalig op 'allen beantwoorden' te klikken was te mooi om te laten schieten

De winnaar van de Brugse wint tevens de KNSL, gezien het aantal deelnemers aan die wedstrijd. Meteen een smak wedstrijdpunten waar de huidige aanvoerder van het klassement niet meer bij kan komen, zelfs niet als ze tweede wordt. Ik heb dus geen keus en moet eerste worden

Nu mijn deelname op straat ligt, kan ik mijn ambitie ook maar beter wereldkundig maken: Ik wil hem winneh!