Fantastels is een merk. Netjes geregistreerd bij het Benelux merkenbureau. Eigenaar van dat merk, via een zakelijke schakel: Ik.

Toen de verhalenwedstrijd in de Denk zat, wilde ik een naam die Nederlands zou klinken, niet bestond en de lading zou dekken. Al Denkstormend met een paar mensen ontstond Fantastels, uit 'fantastische' en 'vertelsels'.

En vanaf het eerste moment dat het woord er was, wist ik dat er geen beter bestond. Googelen leverde toen nul hits op. Moet je voor de lol nu eens doen .

D'r zijn echter altijd mensen die beweren dat ze het woord al kenden of die claimen dat zij er iets mee kunnen doen voor me. En dan wordt het oppassen geblazen, want eenmaal ontdekt door deze aasgieren, vliegen de facturen je om de oren.
Zoals deze.

Een beetje argeloze zou er zo intrappen. En daar rekenen bedrijven als Trademark Selection GMBH op. Het zal ook best wat opleveren. Facturen als deze komen netjes per post aan, dus de porto en het postpapier verdienen ze al dik terug. Ondanks alle waarschuwingen van echte merkregistratiebureaus en Kamers van Koophandel (mmmm ... wat is hier het meervoud? Kamer van Koophandels of Kamers van Koophandel?) trappen bedrijven erin en betalen ze facturen voor diensten die ze nadien exact geleverd krijgen zoals op de factuur gespecificeerd: Opname in een catalogus.

Wie die catalogus vervolgens leest en wat Fantastels er rijker van wordt, vermeldt niemand. Eén ding is echter wel zeker: Ik zou er € 960,00 armer van worden.

In Schlimazlniks blog van 3 april wordt geschreven over het maken van fouten, of beter: de angst om (schrijf)fouten te maken. Dit houdt me nu al een poosje bezig, want ik ken die angst niet in creatieve processen als haken en schrijven en naaien. Ik haal gewoon uit, ik begin opnieuw of ik roep: 'Stom! foutje, bij deze de goede versie.'
Begrijp me niet verkeerd: ik baal van fouten. Fouten kosten me altijd extra werk en dus tijd. En met een meer-dan-full-time baan is mijn schrijftijd mij heilig en ik zit echt niet voor mijn lol spellingsfouten te verbeteren. En een  van een proeflezer bij een dt-fout steekt. Maar ik maak ze en ik vind ze, als fout op zich, erbij horen.

In mijn werk idem dito. Iedere fout kan worden rechtgezet, hoe rot het soms ook is. Dat was vroeger anders, toen ik verpleegkundige was. Toen kon een fout een leven kosten. Gelukkig is mij dat nooit gebeurd, maar de ene keer dat ik van nabij meemaakte dat een collega een levensbedreigende situatie veroorzaakte, staat mij helder voor de geest. Het had mij ook kunnen gebeuren.
De patiënt overleefde het.

Ik ben kampioen opnieuw doen. Ik rijd nooit ergens in één keer heen, een flink haakwerk wordt minimaal drie keer (deels) uitgehaald en in ieder verhaal dat ik schrijf, staan schrijffouten. Het zij zo. Maar toen ik pas de (mislukte) video-opnamen  van de Broedmoederds terugzag en me realiseerde dat ik een stuk tekst was vergeten, baalde ik als een stekker. En nogal een flinke poos ook.
Want dat kon ik niet overdoen.