Ik weet niet of ik erom moet huilen of lachen, maar de traditionele keten van auteur naar lezer verdwijnt. En rap.
Huilen, omdat ik gek ben op boekenwinkels en boeken. Ik snuffel graag. Ik ben zuinig op mijn boeken. Ik heb te doen met iedereen die erin werkt en zijn baan ziet verdwijnen. De nieuwsberichten liegen er niet om en in de VS rolt alles momenteel al op.
Lachen, omdat er nu kansen zijn voor iedereen: auteurs en lezers. Maar ook omdat ik de nonsens over de oorzaken van het verdwijnen van de keten lachwekkend vind en op zijn zachtst gezegd door de deelnemers eraan over zichzelf afgeroepen.

Men brult dat de e-readers de schuld zijn. Of de ontlezing. Of de auteurs die voor zichzelf beginnen. Of de lezers die illegaal boeken lenen en downloaden. Het is ieders schuld, behalve die van de schuldigen.

Boeken zijn in Nederland al jarenlang te duur. Het is absurd dat een gemiddeld boek rond de € 24,00 moet kosten. Af en toe reken ik terug naar de gulden en dan schrik ik mij het ongansch, zeker als ik daarbij neem dat het fysieke drukken van boeken door de jaren heen alleen maar goedkoper is geworden. Ik koop dus minder boeken dan vroeger, ik zeg het maar eerlijk, omdat ik ze vaak te duur vind.
Dan de keuze: reuze ... beperkt. Dankzij de vaste boekenprijs loont het om een klein aantal boeken per jaar 'bestseller' te noemen en deze zo lang mogelijk (en dus zo goedkoop mogelijk want herdrukken vraagt geen ontwikkelingskosten) in de winkels te laten. Gevolg: een beperkt assortiment. Stap maar een boekwinkel binnen: overal ligt hetzelfde en dat is vaak niet wat ik wil lezen en dus koop ik minder boeken.
En alles enzovoorts, zoals wijlen mijn schoonvader zo prachtig kon zeggen.
Ontlezing bestaat niet. Het is een mythe. Lezers lezen meer dan ooit, vooral op internet. Maar lezers kopen minder boeken omdat ze niet vinden wat ze zoeken en omdat de boeken te duur zijn. En de schakeltjes in de keten zijn daar zelf de hoofdschuldige aan.

Het wordt tijd dat de boel op de schop gaat. Ik wil een vrije boekenmarkt. Ik wil keus uit duizenden titels, waarvan ik zelf wel bepaal of ze kwaliteit hebben en mijn geld waard zijn. Ik wil niet langer dat uitgevers beslissen wat er wel en wat er niet in de markt komt en ik wil al helemaal niet meer dat uitgegeven worden door een uitgever automatisch lijkt te betekenen dat het uitgegeven werk kwaliteit is. Want dat is niet waar! Wat er in de winkels ligt is vaak om te janken. Gunstige uitzonderingen daargelaten, want die zijn er. En van harte gegund. Ik voel mij tegenwoordig dus dubbelblij als ik met een goed boek de winkel verlaat.

En dus snuffel ik meer en meer online. Ik laad mijn pc'tje. Heb (nog) geen e-reader, komt nog wel. Lezen van een scherm is anders dan uit een boek. Maar letters zijn letters zijn woorden en zinnen en verhalen. Hoe dan ook: ik heb leeshonger en ik hunker naar apart, betaalbaar en goed leesvoer. Wie voedt mij?

Het is me gelukt! Twee verhalen PHP. Ik ben er hartstikke groos op. Het is voor het eerst dat ik meedoe aan de PHP en de themawedstrijd van PF met ieder twee verhalen en voor beiden was ik netjes ruim voor de deadline klaar.
Nu een poosje duimen draaien voor de uitslagen, een verhaal verzinnen voor het volgende Wonderwaanthema (filmmonsters ... ik heb er niets mee ...), research doen voor een wat meer historisch verhaal, het kinderboek dat ik samen met Django plotte weer oppikken, het eerste deel van de Wikileaksthriller voorbereiden, beetje handwerken en ... freubelen met GIMP.

GIMP is een fotobewerkingsprogramma. Je kunt het zo downloaden van internet. GIMP is net Photoshop, maar dan gratis. Het werkt ietsje anders, het is wat zoeken, maar ik was gewend aan Photoshop Elements 3.0 en daarmee heeft het genoeg overeenkomsten om binnen een paar uur te snappen hoe het werkt.

Nu ben ik begonnen met mijn covers in een vast model te gieten. Hiervoor heb ik een raammodel gemaakt, dat er meer 'boek' uitziet. Dat raammodel ga ik de komende weken 'vullen' met mijn covers en om een indruk te geven: Ferk voor en Ferk na.

Vandaag is het dinsdag en ik ben een juichend tevreden klantje van de ooglaserarts. Ik kan me niet heugen ooit zo scherp gezien te hebben, ook niet met bril of contactlenzen. Vanaf mijn twaalfde gedragen en opeens was het genoeg. Ik ging laseren.

Het deed pijn.
Laat niemand vertellen dat het pijnloos is. Ren meteen weg als een arts dat beweert. Oh, het laseren op zich was pijnloos en zo gebeurd, dat rook een beetje naar verbrande haartjes en klaar was Kees. Of in mijn geval Bas, want zo heette de arts. 
Voordat ze kunnen laseren, maken ze een flapje in het netvlies. Dat gaat met een soortement zuignapje. En dat voelde ik. Druk op mijn oog, opeens was ik blind. Onplezierig, niet fijn, maar niet erger dan de tandarts. Zuchten en mijzelf 'weg-denken', hielp. Net als die vreselijk lieve zuster, die gewoon mijn hand vastpakte en bij me bleef, ook tijdens het laseren. Wat een moordmeid was dat, die mogen ze in de kliniek wel op een sokkeltje plaatsen en ik weet potverdorie haar naam niet eens ...

Het was erná. Ongeveer anderhalf uur na de ingreep. 'Het zal de komende zes tot acht uur voelen of je zand in je ogen hebt,' zei dokter Otto. Awehl, zulle: Een zandstórm in mijn ogen, zul je bedoelen. Gelukkig duurde hij geen zes tot acht uur. Maar het was dik anderhalf uur kronkelen op bed, eraf, eromheenlopen, stampen, zwelgen, janken, tieren, op mijn knieën weer op bed, stukkie kruipen, zeer, zeer, zeer ... Excuses aan iedereen die ik in die tijd aan de telefoon had: Het was onsamenhangend en het klonk ongetwijfeld heel zielig, maar geloof me: dat was ik ook.

En toen ... en toen ging het langzaamaan over. Ik kon stil blijven liggen, ik kon mijn ogen langer dan een minuutje openhouden, welliswaar met veel knipperen, ik zag. Ik liep naar beneden en staarde naar de tv en las de ondertiteling. Zonder bril, zonder lenzen. En dat knapte steeds verder op in de loop van de avond.

Hulde aan mijn Drietal: Ze waren weergaloos. Hebben voor zichzelf en mij gezorgd. Ieder uur het wekkertje laten aflopen, waarop Oudste oogdruppels druppelde. Zelf boodschappen gedaan en eten gekookt, met groente. Zonder jullie, lieve schatten, had ik het een stuk moeilijker gehad gister.

En nu? Ik weet niet waar ik moet beginnen. Ik voel mij zo goed. Ik zie zo scherp, ik ben zo blij dat ik het heb laten doen. Ik twitterde al: Mijn ogen zijn niet meer wat ze zijn geweest, JUICH!

http://denachtvlinders.nl/2011/er-zit-iets-onder-het-bed-anaid-haen/

Na een weekendje lekker bomen over schrijven, redigeren, liefde, haat, eten, lijnen, publiceren, wedstrijden, slapen, wakker liggen en lezen, waarin ook tijd was voor plotten en schrijven, ben ik opgeladen voor het laatste stadium van mijn eerste uitdaging: Eén Piet Paaltjens, twee thema-verhalen én twee PHP verhalen, het liefst voor 1 juli.
Ik hoef alleen nog maar mijn tweede PHP inzending te schrijven en het is pas 19 juni. Met een tempo van ongeveer 1000 woorden per dag is dat mogelijk. Ik lig dus perfect op mijn zelfopgelegde schema, met uitzondering van Wonderwaan, snik. Maar dat probeer ik het volgend kwartaal.

Beste Patrick Brannigan: Hartelijk dank voor je gastvrijheid en voor het bieden van een rustig schrijfweekendje, in goed gezelschap. Astrid, je bent een geweldig mens. Dat haken leer je vanzelf .