Met een hoofd vol watten en een maag vol paracetamol toog ik afgelopen woensdagavond naar mijn allereerste tekenles. Eigenlijk wilde ik naar de cursus hierna, kinderboeken illustreren, die in november begint, maar omdat ik nul tekenervaring heb en al helemaal geen potlood kan vasthouden, leek de beginnerscursus best handig om de tijd tot november te overbruggen.

De les begon met uitleg over basisvormen. Laat ik er tot dan toe nooit bij hebben stilgestaan dat alles is opgebouwd uit basisvormen. Maar het is zo. Dingen zijn vierkant, rechthoekig, rond of driehoekig. En om duidelijk te maken wat de docente daarmee bedoelde, tekende zij een rondje met een driehoek erbovenop, wat na overtrekken van de buitenlijnen opeens een heuse peer was.
Ik dacht: dat leer ik nooit.

We kregen allemaal een geweldige lap papier en de opdracht die volledig te benutten. Dat schrok mij af, want hetgeen ik erop moest zetten was behoorlijk kleiner dan het papier. Moest ik dan meteen leren vergroten? Stiftje houtskool, let op de verhoudingen, stukje kneedgom voor als het erg mis ging en aan de slag.

Het viel mij alles mee. Voor mij stonden een vooroorlogse suikerpot met heel lelijke oortjes, een primitieve bloempot en een schattig vaasje. Rondjes en driehoekjes. Het vaasje had ook een stukje rechthoek. En wat is houtskool een lekker spul! Je kunt er heel dun mee tekenen, of heel dik, je kunt erin vegen en het gomt makkelijk weg. Dat vond ik smokkelen, heb ik niet gedaan. Of dan zo min mogelijk.

Na het houtskool een ander stilleven. Met grafiet. Minder vegerig dan houtskool, maar ook erg makkelijk tekenen. En nu ik de rondjes en driehoekjes zag, was het een eitje. Alleen dat hele vel benutten, dat schijn ik niet goed te kunnen. Op een bepaald moment wat gespeeld met de structuren die de potjes en de knuffel hadden en toen vind ik het wel af genoeg, draaide mijn vel en tekende een ander groepje potten.
Zoals het mij betaamd, kwam e.e.a. wat rommelig op papier, maar de verhoudingen zijn goed en de basisvormen snapte ik volkomen.

Om nog wat oefenen, vooral met rondjes want ik kan niet zo netjes rondjes tekenen, heb ik nog een vierde tekening gemaakt van drie vaasjes die ik het liefst mee naar huis genomen zou hebben.

De docente zei dat ik een snelle Kijk heb. Ik zag verbanden en structuren en wist die snel te vertalen naar papier. Volgens haar heeft het schrijven een goede basis gelegd voor het tekenen. Observeren en vastleggen zijn in beide vakken belangrijk. Ik begreep pas wat ze met 'snel' bedoelde toen ik zag dat ik de enige was met 4 tekeningen. Misschien moet ik me maar doorontwikkelen tot sneltekenaar .

Open brief aan een vandaal,

Wat ging er door je heen toen je op dinsdag 30 augustus 2011 laat in de middag een lange kras op de portier van Dotje, mijn Lelijke Eendje, zette?

Voelde je trots? Dezelfde trots als ik een paar uur ervoor toen ik haar mocht ophalen uit de spuiterij, alwaar ze een mooi nieuw lakjasje had gekregen, voorzien van klavertjes vier voor geluk?

Voelde je bevrediging? Net zoveel als ik omdat ik na lang sparen en heel veel geploeter in mijn leven eindelijk ertoe was gekomen om Dotje 1966 (special p’eend) te geven wat ze verdiende?

Voelde je waardering voor je werk? Net zoals ik voelde voor de mannen van de spuiterij, die hun stinkende best hebben gedaan om van een oud, heel oud Eendje een kunstwerkje te maken?

Wat ging er door je heen? Zag je haar staan, pakte je in een opwelling een sleutel uit je jaszak en besloot je haar te krassen?

Waarom?

Ik wil niet weten wie je bent. Als ik het te weten kom, sta ik niet voor mijzelf in. Ik heb visioenen van een kaasschaaf over je neus halen, twee keer. Je hebt me boos en verdrietig gemaakt. Als dat je opzet was, is het gelukt. Ik houd van dat Lelijke Eendje. Ze is voor mij een symbool van blijdschap, van geluk, van liefde. Jij hebt dat bekrast en bezoedeld en dat neem ik je kwalijk.

Ik ga haar laten repareren, natuurlijk. Mocht je een bijdrage in de kosten willen leveren, ben je van harte welkom een gesloten envelop met geld door mijn brievenbus te gooien. Anoniem, want zoals gezegd: Ik wil niet weten wie je bent.

De uitslag van de twaalfde themawedstrijd van Pure Fantasy is bekendgemaakt op het forum van PF. Het thema van de wedstrijd was 'De dood' en je kon met maximaal twee verhalen deelnemen in drie categorieën: science fiction, fantasy en horror. Mijn verhalen 'Dood Inc.' en 'Gekken grijzen' wonnen in horror en science fiction.

Ik ben er zó  mee.

De ideeën voor nieuwe verhalen blijven ook maar buitelen. Kort, langer, het lijkt allemaal niets meer uit te maken. Ik haal met gemak 1000 woorden per dag als ik schrijf, maar helaas schrijf ik niet iedere dag, waardoor mijn gemiddelde te laag is naar mijn zin. Maar ik kan het wel, het is een kwestie van ervoor gaan zitten.
Misschien wordt het tijd de stap te zetten naar alleen iets langs te schrijven ... Heel voorzichtig zit Nanowrimo nu te drammen: Een maand (november) lang heel veel rammen, zodat je minimaal 50.000 woorden op scherm hebt staan.

Aan het luie leven is een einde gekomen; ik moet weer aan de bak. De vakantie was heerlijk. Samen met mijn Drietal en Log (onze camper) een rondje gemaakt met als thema: WOI.

Het is een gemis in onze geschiedenislessen dat we maar zo weinig over deze vreselijke (welke is er niet erg?) oorlog te weten komen. Of misschien niet; geconfronteerd worden met leed is iets wat je kinderen wilt besparen.

We hebben indrukwekkende, ziekmakende, ontroerende en blije ogenblikken uit die oorlog mogen bekijken dankzij het geweldige behoud van geschiedenis in plaatsen als Verdun en Ieper.

Bij Ieper bezochten we een militaire begraafplaats.
'Lopen we nu over dode mensen?' vroeg Jongste.
'Ja, schat. Ze liggen hieronder.'
'Maar als ze er liggen, waarom staan er dan geen namen op?'
'Omdat we van de meeste soldaten op dit kerkhof niet weten wie ze zijn.'
Oudste tuurde naar de zerken. 'Die we kenden, waren wel jong.'

We zitten samen bovenop de heuvel waar het monument ter nagedachtenis aan de derde slag bij Ieper staat. Onder ons ligt het kerkhof waar we net overheen liepen. Het is relatief klein; 2000 graven. Maar 1700 ervan naamloos.
Voor mij hét moment deze vakantie waarin ik me innig met mijn kinderen verbonden voelde.

Een aantal jaar geleden schreef ik 'De kus'. Het was een verhaaltje voor een wedstrijd op Korteverhalen.nl. Het heeft amper 850 woorden. Die bleven over na duizenden woorden research omdat ik me geen raad wist met het onbevattelijke grote leed dat WOI heeft aangericht. Dus ik verzon kleiner verdriet.
Klik hier als je het wilt lezen.