Ongetwijfeld klinkt dit heel fout: maar ik voel me nogal machtig .

Vandaag werd de derde Sinterklaasvoorstelling, geschreven door Cocky van Dijk en mij, opgevoerd in de Leuningjes te Poeldijk. Door omstandigheden kon ik alleen de eerste voorstelling bijwonen, samen met mijn drietal en Django, maar ook aan die ene voorstelling had ik genoeg om te zien dat hetgeen wij verzonnen hebben, werkte op de plekken waar we dat wilden.

Kinderen die gillen, wijzen, meeleven. Kinderen die de Sint vertellen hoe het zit. Die namen roepen. Die heel hard de onschuldige Piet verdedigen en de schuldige aanwijzen. Heel, heel jonge kinderen, viel me op. Zó vreselijk leuk om mee te mogen maken.

Ik heb nauwelijks op het toneel gelet. De mensen die daarop staan hebben zoveel ervaring, dat loopt allemaal gesmeerd. Maar wel op de kindjes. Ze rommelden maar wat om zich heen bij 'saaie' stukken, wiegden en zongen bij bekende Sintliedjes en losten het raadsel van de verdwenen staf op met een schranderheid waar we wel op hoopten, maar die niettemin enorm gaaf was om te zien.

Ook deze derde keer weer heel veel geleerd, wat we ongetwijfeld gaan benutten voor de volgende voorstelling. Heb er nu al zin in om hem te gaan schrijven.

Zie hier, hier, hier, hier , hier en hier voor een impressie.

Na een stuk of wat lessen met verschillende materialen en hulpmiddelen, heb ik besloten meer van de vuile vingers te zijn dan van de kwast. Krijt is het echt helemaal, zeker indien aangevuld met pastelpotloden. Het spul veegt, krast, poedert en letterlijk alles komt eronder te zitten, maar potdorie, wat kun je lekker mengen ermee en wat geeft het een leuke effecten.

Deze tekening is nagemaakt en vergroot van een stukje tijdschrift.

Als auteur dien je over een aantal eigenschappen te beschikken, zo zegt men. Wat mij betreft kunnen ze allemaal overboord, je hebt maar één ding nodig om te kunnen schrijven: een schrijflijf.

Sinds twee weken word ik lastig gevallen, geplaagd, gepest, ronduit onderdrukt door een slijmbeursontsteking in mijn rechterschouder. In vaktermen: Een auwschouder.
Ik sla mij er, zoals het mij betaamd, piepend en krakend en knarsend doorheen. Met daverend succes, de auwschouder begint nu onder mijn rechteroor en eindigt ergens halverwege mijn bovenarm. Alles ertussen klopt, steekt, zeurt en zanikt de hele dag door, behalve als ik beweeg. Dan zijn er geen woorden meer te vinden dan 'Auw!'

Ik heb nooit geweten dat ik zoveel rekte en strekte, naar mij toe haalde of van mij afduwde. En dat ik zo extreem rechtshandig ben, valt mij ook nu pas op.

Nanowrimo is stevig in het water gevallen. Ook liggen mijn handwerkjes stil. Er groeit niets. Geen verhaal, geen breiwerk, geen naaiwerk.

Donderdag maar weer even naar de dok. Eens kijken of hij deze keer verder komt dan: 'Heeft u stress?'