Vandaag werd op Facebook de vraag gesteld: 'Wat is jouw favoriete fantasyklassieker?' en onmiddelijk kwam "Het geboortegraf" van Tanith Lee naar boven drijven.
Pas minuten later vroeg ik mij af waarom. Het is echt jaren, jaren, jaren geleden dat ik het boek heb gelezen, in een tijd dat ik nog de ballen snapte van schrijven, maar alles stuklas dat riekte naar sprookje, want in de bieb was ik uitgelezen bij de sprookjes. Ze waren op.
Fantasy was een logische opvolger. Die al heel snel, bij gebrek aan originele verhalen (moesten ze nu echt altijd allemaal op een zoektocht?) werd ingeruild voor sciencefiction. Tot ik Lee ontdekte en kennismaakte met de Jang-generatie.
Het hek was van de dam. Ik las alles, alles, alles van Lee waar ik maar de hand op kon leggen en verbaasde me bij ieder boek over de wéér ander wereld, de weer andere personages (hoewel het gitzwarte of spierwitte wel bleef terugkomen), de weer andere eigenschappen en de weer andere gebeurtenissen. Tanith Lee mengde vreemde planeten (en dus sciencefiction) met magie (en dus fantasy) en beschreef haar personages zo levendig, dat ik ze voor me zag.
Niet alles vond ik even goed. Op een bepaald moment groeide ik eruit, denk ik. Maar "Het geboortegraf" stond na de eerste, tweede, derde, zevende keer lezen op stip op één, en staat dat nu nog steeds.
Ik durf het niet te herlezen, schreef ik net al op Facebook. Ik ben bang dat het me tegenvalt, dat ik niet meer kan lezen zonder mijn eigen schrijfblik, zonder mijn door de jaren heen verkregen levenswijsheden en zonder te denken dat de schrijfstijl (die ik me herinner als bijvoeglijk) wel erg ver van mij afstaat. Dat heeft vooral te maken met respect voor mijn herinnering. Die laat ik graag intact. Hoe ik als tiener opgekruld op de bank of met een zaklamp onder de deken (die hadden we toen nog, dekens ...) in bed het boek las, verslond, opslurpte. Hoe ik wekenlang in haar wereld zat, hoe ik meeleefde met de vrouw die zichzelf zocht.
Daarom dus. "Het geboortegraf" staat in mijn boekenkast en daar blijft het staan. Misschien lees ik het op een dag toch nog eens, maar ik verwacht het niet.