Nu Begeesterd helemaal geschreven is en ik aardig op dreef ben met de teksten voor de liedjes, had ik even een 'wat-nu?' moment.
Niet omdat ik niets te doen had, maar meer omdat er zoveel dingen waren die gedaan moeten worden. En dan het liefst een beetje in een volgorde die ik kan behappen en die overeen komt met valreepdata, zoals van schrijfwedstrijden waar ik aan mee wil doen.
Had ik Jos Weijmer aan de telefoon. Met een idee. 'Voel je iets voor een verhalenbundel?'
'Ja, tuurlijk! Leuk! Met wie?'
'Met alleen verhalen van jou.'
Dat was even verwerken. Een splitseconde. Ik geloof dat ik rood werd en wit tegelijk. Dat mijn hart omhoogkwam en een slagje draaide om in mijn maag te zakken en daar misselijkmakend hard te gaan bonken. Koel blijven, noemen ze dat.
'Lijkt me te gek," zei ik. Geloof ik.
Zojuist heb ik mijn voorstelbundel naar Zilverspoor gestuurd. Klusje tussendoor: 109.000 woorden korte en langere verhalen in een volgorde waarvan ik denk dat het lekker lezen is. Ik durfde even niet op 'verzend' te drukken wegens een ben-ik-dit-nou-wel-waard-gevoel, maar daar maakte Django korte metten mee: "Klikken!"
Nu dus weer verder met de andere dingen die gedaan moeten worden. Waar was ik ook al weer gebleven?