Naar het schijnt is het onverstandig als auteur politieke uitspraken te doen. Men mocht er eens reputaaasie-schade mee oplopen. Maar als eigenaar van een paar oude barrels moet mij iets van het hart, namelijk de liefde voor mijn auto's.

Over Dotje heb ik al eens geblogd. Een Special p'Eend uit 1966. Mijn grote kleine liefde, om heel veel redenen. Dotje staat momenteel braaf in de garage te wachten op een nieuw remdingusje. Ze is even geschorst, maar in puike conditie. Met Dotje rijd ik niet zo veel en bij voorkeur met mooi weer. Maar vorige winter, toen Stoer Stout werd, heeft ze zich drie weken lang prima door vorst en regen geweerd. Ik droog haar na natte ritten af .

Log stamt uit 1986. Een idioot ouderwetse camper, met zo'n alkoof boven de cabine waardoor je niet onder lage treinbruggetjes heen kunt. Een nogal avontuurlijk geval om in rond te mogen rijden en een kolos om te moeten keren, wat me steevast iedere vakantie wel een paar keer gebeurd. Log is al dertien jaar mijn vakantieliefde en tot mijn opluchting werd hij in oktober vorig jaar belastingvrij.

Dan Stout, die eerst Stoer was. Over Stout wordt beweerd dat hij het milieu belast. Hij is namelijk heel, heel fout. Een Duitse import Mercedes uit 1985. Foei, foei! Diesel, ook nog eens. En al helemaal fout is de reden dat ik hem kocht: Hij is belastingvrij. Ik ben daarmee niet alleen krenterig, ik ben ook misdadig. Ik ben een milieubelaster en een asociaal. Zeker nu de overheid heeft besloten over oude auto's opnieuw belasting te heffen, krijg ik, en met mij ieder ander die het waagde een Mercedes te importeren, de volle laag. Uit alle hoeken, ook uit die van oldtimerliefhebbers. Alsof ik niet van mijn oldtimers houd.

Stout is lila. Weet je waarom? Omdat ik van die auto houd. Stout rijdt 1:17. Hij is stukken zuiniger dan de gigantische C4 Picasso waar ik jaren mee rondreed. De uitstoot van Stout valt in het niet bij de uitstoot die wordt veroorzaakt door een avondje barbecuen, om nog maar te zwijgen van de gezellige allesbranders die in de winter avond aan avond roet de atmosfeer in jagen. Stout is namelijk gemaakt om zo efficiënt mogelijk met brandstof om te gaan en bij de APK bleek dat hij keurig binnen de dieselnormen viel.

Ik ben Stout gaan rijden omdat autorijden voor mij te duur was. Ik heb niets onwettigs gedaan. Ik houd mij keurig aan de regels en als ik te hard rijd, betaal ik de boete. Ik rijd rond de 30.000 km per jaar met die auto en tank altijd in Nederland, draag op die manier een reuze steen bij aan de fiscus, want diesel is niet bepaald goedkoop.

Ik wantrouw de lobby voor elektrische auto's. Die deugt niet. Uit de eerste onderzoeken blijkt al dat die veel en veel duurder rijden dan verwacht en dat de actieradius te klein is. Niemand geeft toe hoe smerig het produceren van accu's is en over een paar jaar, als we ze moeten inruilen voor nieuwe, zullen we ongewijfeld een accu-heffing moeten gaan betalen. Die mensen gaan ontduiken.

Heb altijd geroepen: voor mij nooit een Mercedes! maar dat gekke, oude, kolossale lila geval heeft mijn hart gestolen. Ik hoop nog heel veel jaar plezier van hem te mogen hebben en dat men in Den Haag alle argumenten op een rijtje zet voor men het plan doorvoert. Want het aandeel importMercedessen op het totale oldtimerbestand is gering. En het aantal oldtimers op het toale autobestand stelt niets voor. Het geeft geen pas Stout de schuld te geven van het derven van belastinginkomsten door alle belastingvrije regels rondom 'zuinige auto's'. Stop de wegenbelasting toch gewoon in de benzine. Dan hebben we ook het gemier niet dat de mensen van buiten Nederland die hier werken met hun eigen auto's, geen wegenbelasting in Nederland betalen. Want ik kom per dag meer Poolse kentekens tegen dan importMercedessen.

Nu Begeesterd helemaal geschreven is en ik aardig op dreef ben met de teksten voor de liedjes, had ik even een 'wat-nu?' moment.
Niet omdat ik niets te doen had, maar meer omdat er zoveel dingen waren die gedaan moeten worden. En dan het liefst een beetje in een volgorde die ik kan behappen en die overeen komt met valreepdata, zoals van schrijfwedstrijden waar ik aan mee wil doen.

Had ik Jos Weijmer aan de telefoon. Met een idee. 'Voel je iets voor een verhalenbundel?'
'Ja, tuurlijk! Leuk! Met wie?'
'Met alleen verhalen van jou.'
Dat was even verwerken. Een splitseconde. Ik geloof dat ik rood werd en wit tegelijk. Dat mijn hart omhoogkwam en een slagje draaide om in mijn maag te zakken en daar misselijkmakend hard te gaan bonken. Koel blijven, noemen ze dat.
'Lijkt me te gek," zei ik. Geloof ik. 

Zojuist heb ik mijn voorstelbundel naar Zilverspoor gestuurd. Klusje tussendoor: 109.000 woorden korte en langere verhalen in een volgorde waarvan ik denk dat het lekker lezen is. Ik durfde even niet op 'verzend' te drukken wegens een ben-ik-dit-nou-wel-waard-gevoel, maar daar maakte Django korte metten mee: "Klikken!"

Nu dus weer verder met de andere dingen die gedaan moeten worden. Waar was ik ook al weer gebleven?