Misschien is het raar om over een boek te schrijven dat nooit uitgegeven zal worden. Maar ik voel toch even de behoefte om wereldkundig te maken (tot zover het artikel in Dichtbij dat al niet heeft gedaan) dat mijn fictie-schrijven is begonnen met een kinderboek.
De avonturen van Tim Dirksen, die ook Dirkje Dapper was.
In een notendop: Tim heeft een gat in de muur van zijn kamer. Dat gat blijkt uit te komen in een wereld waar alle vergeten ruimten van huizen en gebouwen landen zijn. Denk aan Spouw, Schacht, Krocht, enz.
Ik schreef het verhaal van Tim (dat eigenlijk uit losse verhaaltjes bestond die ik altijd aan mijn kinderen vertelde voor ze gingen slapen) en maakte er zelf tekeningen bij. Gewoon in Word. Vierkantje, driehoekje, rondje. Ik had er oneindig veel plezier in en was zo tevreden met het eindresultaat dat ik het instuurde naar Kluitman.
De tekeningen pasten niet in het fonds en ik had een goed idee, maar de uitwerking was te verhalend.
Zonder enige kennis over wat verhalend precies was, schrapte ik hier en daar een slome alinea en stuurde het boek weer in. Met tekeningen, uiteraard. Die hoorden er voor mij zo bij.
Het manuscript werd andermaal afgewezen. In de boekwinkel pakte ik een boek van Kluitman en keek naar de illustraties.
Inmiddels was ik begonnen met het schrijven van korte verhalen. Die vertelde ik graag, dus waarom ze niet opschrijven?
Dirkje kreeg een ere-plaatsje. Ik heb het manuscript uitgeprint, in showtassen gedaan en in een nette multimap gestopt. Af en toe blader ik het nog door. Ik heb echter nooit overwogen, realiseer ik mij nu, om het te herschrijven. Om de stijl aan te passen.
Ik ken nu het verschil tussen verhalend en belevend schrijven. Ik kan beide technieken ook toepassen, want de kunst van het vertellen is even belangrijk als de kunst van het laten meeleven. Maar Dirkje is Dirkje. Hij staat aan de voet van mijn schrijfleven en als ik terugkijk, ook aan die van mijn wens te kunnen tekenen.
Het boek is belangrijk, voor mij. Het heeft me geleerd uitgeversfondsen te bekijken. Wat geven ze uit? Het heeft me geleerd dat werken aan een manuscript heel veel plezier geeft. Het heeft me ook geleerd dat de stukken waar ik het schrijven moeizaam vind gaan, de stukken zijn die ik niet verder moet schrijven. Schrappen, stukje terug en de draad weer oppakken.
Dirkje is af. Ik ben er reuze trots op. Het is geschreven met de vaardigheden waar ik toen over beschikte en zo is het goed. Veel liever dan in dat manuscript te klooien, schrijf ik nieuwe. Herschrijven geeft mij geen plezier, zal Dirkje niet beter maken. Het is namelijk gewoon goed zo het is.
