Lang nagedacht of ik dit blog wilde schrijven, uiteindelijk besloten het niet te doen. En toen toch weer wel.
Ik beken .
Toen ik vernam dat JK Rowling een boek onder pseudoniem had geschreven dat in de eerste maanden nauwelijks verkocht (ik verbaasde mij dan wel over dat 'nauwelijks', want van die aantallen zou ik smullen) maar wel heel positieve recensies kreeg, maar dat meteen in de toplijsten terechtkwam toen uitlekte dat zij het had geschreven, dacht ik er het mijne van. Zo ongeveer dit: 'Ja, ja. Verkoopsuccessen gewend, valt het een beetje tegen, laat je je naam uitlekken.'
Een poosje later vernam ik dat JK het advocatenkantoor dat het lek had veroorzaakt, voor de rechter sleepte en in het gelijk werd gesteld. Daar begon het mij te knagen. Natuurlijk, voortbordurend op de ingeslagen weg was het makkelijk denken. 'Nu slaat ze er ook nog een slaatje uit.' Maar ergens snapte ik het niet. Want al die moeite voor een opzettelijk lek, dat vond ik vreemd.
Ik ging mijzelf na. Waarom schrijf ik onder pseudoniem? Waarom zou JK dat hebben willen doen? Ik ging lezen, nadenken en zoeken. De bevestiging kwam van het blog van Kristine Kathryn Rush.
En toen begon het grote schamen.
JK; we kennen elkaar niet. Ik kwam eerlijk waar niet door deel 1 van Harry Potter en heb de rest niet eens geprobeerd te lezen. De films vond ik leuk. Ik heb het succes van je boeken niet begrepen, maar het jou wel gegund en natuurlijk hoop ik dat het mij op een dag ook zo vergaat. Ik werk er hard aan. Jij werkt ook hard. Ik was positief toen ik een totaal ander boek van je in de schappen zag liggen. 'Gelukkig, ze blijft niet teren op Harry Potter, ze schrijft door.'
Het spijt me dat ik meteen oordeelde. Dat ik niet even stil stond bij de moeite die in het nieuwe pseudoniem was gestoken, niet begreep dat je de luwte juist wilde, dacht dat het je om het geld ging. Inmiddels snap ik het wel. En nu spijt het me heel erg voor je dat het is uitgekomen en dat dommerikken zoals ik, die niet verder kijken dan hun jaloerse neus lang is, over je oordelen.