Dol-, dol-, dolgelukkig ben ik met mijn verhalenbundel 'Wraak op het spoor', die vanaf nu verkrijgbaar is bij Uitgeverij Zilverspoor.
Ik houd van korte verhalen. Om ze te lezen en om ze te schrijven. Mijn boekenkast puilt uit van de bundels, samengesteld uit werk van verschillende auteurs of uit werk van één. De beste sciencefictionverhalen, bundels van Nederlandse bodem, van Roald Dahl tot Arthur Japin; ik verslind ze.
De charme van het schrijven zit hem voor mij vooral in het beDenken van iets nieuws, iets anders, iets wat ik niet eerder schreef. Ik 'herbruik' zelden of nooit een verzonnen wereld, veel liever verzin ik een nieuwe.
Lange tijd dacht ik dat het onrust was. Dat ik steeds iets nieuws moest verzinnen omdat ik niet al te lang ergens mee bezig wilde zijn. Maar nu ik weet dat ik ook langer werk beheers, en dat minstens zo leuk vind, denk ik eerder dat het schrijven van korte verhalen de korte, stevige wandelingen naar mijn werk in de vroege ochtendlucht zijn, terwijl de langere verhalen de avondwandelingen na het eten zijn.
Beide hebben hun charmes.
Maar het allerleukst is wel, dat ik in staat ben met mijn korte verhalen (en dit zijn ze nog niet eens allemaal) een deurstopper te produceren. 474 pagina's, ruim 150.000 woorden.
Korte verhalen in romandikte 
