Ik bespreek niet graag andermans werk. Maar gisteren zag ik Incendies, een Canadese film uit 2010, en ik merk dat ik er nog steeds van van mijn sokken ben geblazen.

Ik ben een plotgedreven auteur. Ik houd ervan als dingen kloppen. En in deze film klopte alles, tot en met de verpletterende clou aan toe. Beter dan Life of Pie. En daar was ik al stil van.

Hier was ik niet stil van. Ik heb niet eerder zo geschokt en verdrietig op een film gereageerd.

1 en 1 is soms 1. Toen wist ik het, maar ik wilde er niet aan. Té bizar, té vreseljk en tegelijkertijd intens liefdevol. Misschien moet je er moeder voor zijn om het zo te ervaren, ik weet het niet. Dus gister kon ik mezelf nog wijsmaken dat ik 'in het moment' ontroerd was, of eigenlijk: stukgeslagen.

Maar ik ben het vandaag ook nog.

Inmiddels schrijven Django en ik druk aan Mirthe 3: Omleidingen.

Mirthes zus Clair ligt alweer weken in het ziekenhuis. Haar artsen staan een niet-reanimeren beleid voor, waar Mirthe ernstig tegen gekant is en voortdurend tegen in opstand moet komen. Ondertussen dreigt voor een goed betalende Fleur-klant het faillissement, waar ze als Mirthe misschien iets tegen kan doen.

Het eerste deel van Mirthe 3 verscheen van de week in Vamp 4. Ontving ik gisteravond van hoofdredactrice Astrid Marijn toch een afbeelding die ze maakte van haar appgesprek met een abonnee ...

Werd er helemaal blij van: Mirthe heeft fans