Na mijn recordzondag hield ik er de rest van de week, ondanks een druk schema in mijn andere levens, goed de typ in. Ik rook het einde, de stal, het thuispunt. Zo'n leuk project en het was bijna, bijna, bijna klaar.
Maar tegen het einde merkten we, dat het niet het einde was. De spanning, die we in het hele verhaal goed hadden opgebouwd, verdween als blaadje in de herfstwind. Ik schreef wel wat er gebeurde, maar eerlijk gezegd ging het op de automatische piloot en deed het niet met ons wat een einde hoort te doen: knallen.
Reden om even gas terug te nemen. Wat mankeert eraan? Vanaf waar wordt het gezapig? Daar al? Hoe moet het dan wel?
Gelukkig kwam het echte einde van het verhaal meteen tevoorschijn nadat de drieduizend gezapige waren geschrapt. Het lag gewoon te wachten. En het knalt .
Mocht ik erna weer frummelen van mijzelf.