Facebook is een leuk medium. Je komt op één plaats op veel plekken en je ontmoet er veel mensen met wie het al dan niet leuk praten of discussiëren is. Ik leer er ook mijn mening te formuleren en weer te geven wat ik vind, zonder anderen op hun tenen te trappen. Niet dat dat altijd lukt, maar een misverstandje is zo opgehelderd en een smoeltje hier en daar helpt ook mee

Onlangs dook er weer ergens de kennelijk algemeen aanvaarde stelling op dat korte verhalen geen markt hebben. Ik las het, las de argumenten en de zekerheid waarmee de stellingen werden weergegeven en dacht: tijd om wat mythes te ontkrachten.

Want er is markt voor korte verhalen. Ook voor Nederlandstalige verhalen. En ook voor Nederlandstalige verbeeldingsliteratuurverhalen. Ik verdien er immers iedere maand geld mee.

Wat is een kort verhaal?

Hier ga ik kort over zijn. https://nl.wikipedia.org/wiki/Kort_verhaal

Mythe 1: Korte verhalen worden niet gelezen

Dankzij tienduizenden downloads op Smashwords en Amazon weet ik dat korte verhalen worden gelezen.  Ongetwijfeld zijn er downloads die niet worden gelezen, maar ik ken de statistieken niet. Laten we zeggen: de helft. De helft van tienduizenden is … nog steeds erg veel.

En dan nu concreet: het ene verhaal wordt vaker gelezen dan het andere verhaal. Er zijn geen verhalen die nog nooit gelezen zijn. Er zijn wel verhalen die al meer dan 25.000 keer gedownload zijn. En Django’s topper is al meer dan 100.000 keer gedownload.

Mythe ontkracht: korte verhalen worden wel gelezen.

Mythe 2: Korte verhalen worden niet gelezen als ervoor betaald moet worden

Ik hoor nu zeggen: ‘Ja, kunst, die veel gedownloade verhalen zijn gratis.’ Klopt. Maar de betaal-verhalen doen het ook prima. Kwartjeswerk, maar dankzij Smashwords en Amazon ga ik regelmatig naar de schoonheidsspecialiste, ben ik blond en heb ik kunstnagels. En zelfs dan (mijn behoefte is met het klimmen der jaren gegroeid) houd ik ervan over.

Django en ik publiceren sinds 2009 onze e-verhalen op Smashwords. Een paar jaar later zijn we ze ook via Amazon aan de man gaan brengen. Ons inkomen via die websites kent uitschieters naar boven en naar beneden. Met regelmaat verkopen we in ene maand al onze verhalen  in Canada of Frankrijk of Australië. Verre neef, misschien? Of een lezer op vakantie? Maar we kennen ook maanden van nul. Gemiddeld dus genoeg voor de kapper, etc. Waarbij ik wil opmerken dat we in het begin lang zoveel verhalen er niet op hadden staan als nu. Ergo: de begintijd haalt het gemiddelde naar beneden.

Mythe ontkracht: voor korte verhalen wordt door lezers betaald.

Mythe 3: Uitgevers geven geen gedrukte verhalen uit

Niet waar. Fantastische Vertellingen geeft jaarlijks Ganymedes uit. Edge-Zero is een nieuw initiatief. De Splinters van Quasis: lekkere meeneemboekjes. Er verschijnen regelmatig verhalenbundels van auteurs bij grote en kleinere (literaire) uitgeverijen, net als anthologieën. Mijn eigen bundel ‘Wraak op het spoor’ wordt door Zilverspoor uitgegeven en in de diverse verenigingsbladen zoals The Flying Dutch en Wonderwaan worden verhalen gepubliceerd.

‘Ja … maar daar krijgt de auteur niets voor!’

Inderdaad: niet iedere uitgever kan of wil betalen voor verhalen.  Edge-Zero en Quasis betalen in ieder geval wel en ik krijg over mijn bundel keurig de royalty’s uitbetaald van Zilverspoor, net als over ‘Malika’s schildplicht’ bij Quasis.

En vlak de Vlaamse Filmpjes van Uitgeverij Averbode niet uit. € 620,00 in de knip per publicatie.

Mythe ontkracht: er is een betalende uitgeefmarkt voor gedrukte korte Nederlandstalige verhalen.

Mythe 4: Bundels verkopen minder goed …

Minder goed dan wat? Dan losse verhalen? Dan romans? Dat kan zijn. Maar wat vergelijken we dan met elkaar? Om bij mezelf te blijven: ‘Begeesterd’ verkoopt beter dan ‘Wraak op het spoor’, maar met tien euro prijsverschil kun je je ook afvragen of het hem daar niet in zit. En als ik alle verkoop van Smashwords en Amazon bij elkaar optel, heb ik meer verdiend aan de e-verhalen dan aan de bundel, behalve in 2015. Dat jaar heb ik meer verdiend aan gedrukte verhalen (twee Vlaamse Filmpjes en de bundel) dan aan de e-verhalen. Ik vraag me af of dat ook te maken had met een publiceerdip die we op internet hadden: even geen zin met regelmaat een nieuw verhaal erop te zetten, maar dat doet er niet toe.
Minder dan vroeger ... Ja, dat kan. Vroeger lagen er met regelmaat korteverhalenbundels in de winkels. Ik heb ze in mijn boekenkast staan. De bekende M op de rug. En zelfs de HEMA gaf ze uit. Daar heb ik twee lekkere pillen van liggen. Ze worden niet meer uitgegeven, dus in ieder geval niet meer door mij gekocht. Kip en ei?

Gedrukte verhalenbundels verkopen als gedrukte verhalenbundels. Je kunt er ontevreden mee zijn, als uitgever of als auteur. En dat kan reden zijn om er niet aan te beginnen of om ermee te stoppen. Maar stop alsjeblieft met vergelijken met wat dan ook. Ik geef je op een briefje dat appels beter verkopen dan verhalenbundels. Om over peren maar te zwijgen.

Mythe ongeldig verklaard.

Mythe 5: Er is niets aan korte verhalen te verdienen …

Niet waar. Zelfs met niet-publiceren is geld te verdienen: door wedstrijden te winnen. Of er veel of weinig mee te verdienen valt, ligt aan je perspectief. Ikzelf ben dolgelukkig met iedere verkoop, ongeacht in welke vorm die is. Gedrukt, als e-boek, een poster met mijn verhaal op de achterkant … alles telt. Iedere cent telt. Het zijn centen die ik verdien met schrijven.

Of een verhaal, gezien de tijd die het kost om het  te bedenken en te schrijven (dit is voer voor een volgend blog: is er verschil tussen een roman en een kort verhaal?), zichzelf kan terugverdienen tegen advocatenloon, betwijfel ik. Met ‘Flanel’ ben ik goed op weg, maar dat verhaal staat dan ook sinds 2009 op Smashwords.

Er is dus markt voor korte verhalen. Een echte, betalende markt.

Ja, die is er. Maar die markt is net als iedere andere markt: hij moet voorzien worden.

Je moet dus wel verhalen schrijven om ze gepubliceerd te krijgen en verhalen publiceren om ze verkocht te krijgen. Je komt er niet met één verhaal of met één methode. Je moet meedoen aan wedstrijden, zelf boekjes (laten) drukken, verhalen naar uitgevers opsturen én e-boeken ervan maken. Da’s dus werken. Werken om de markt te bereiken.

Maar dan heb je hem ook 

Al maanden zegt Smashwords.com tegen me: 'Je hebt taken te verrichten.' En al maanden stel ik die taken uit.
De boekomslagen van onze oudste e-verhalen, zijn te klein. Nu ja: ze waren altijd goed, maar tegenwoordig moeten ze groter. En dat betekent concreet dat er voor 26 boeken een nieuwe 'kaft' bedacht moet worden. En gemaakt.

Natuurlijk hebben we de oude foto's nog. Ergens. En we zouden ook lui kunnen zijn en de kaftjes gewoon 'opblazen'.
Maar dat kan ik niet. Ik maak liever nieuwe. En gek ... nu ik ermee bezig ben, heb ik er zo'n lol in.

Zin om ze te lezen? Klik op de omslagen en je komt bij de verhalen.