Het komt steeds dichterbij. 10 juli ga ik in de bibliotheek van Krimpen aan de Lek voorlezen uit 'Koningsbillen en drakenstreken.'

Ik kijk er erg naar uit, want volgens mij is er niets mooiers als je kinderboeken schrijft om die te mogen voorlezen aan kinderen en meteen hun reactie te krijgen.

Ik zit er heftig over in de Denk. Wat ga ik voorlezen? Welk stuk? Of doe ik meerdere stukken? Vertel ik ook iets over hoe het boek is geschreven? Boeit dat kinderen? Ik wil ook 'Royale bil met chocola' laten horen, zouden de kinderen dat leuk vinden?

En het fraaist is nog: een paar dagen later, 15 juli, is 'Begeesterd' aan de beurt. Op kasteel Limbricht. Een boek voor volwassenen, maar ik stel me toch dezelfde vragen.

Ik ben maar eens begonnen met een poster voor de bieb. En een persberichtje. En een kleurplaat voor de kinderen die komen.

Ga ik vanmiddag een rondje langs de plaatselijke middenstand en culturele instellingen. Of ik de poster mag ophangen.

Ik hoop toch wel dat er veel kindjes komen.

Als je wilt helpen: graag! De poster is HIER te downloaden. Woon je in de omgeving van Krimpen aan de Lek en wil je de poster ergens voor me ophangen (graag waar het mag, ik wil niet als wildplakker bekend worden )? Ik ben je eeuwig dankbaar!

Gisteren. Mijn mams heeft mijn neefje op schoot en leest voor. Omdat het uit Koningsbillen en drakenstreken is (geschreven met Django, uitgegeven door Uitgeverij Eigenzinnig) en neefje aandachtig zit te luisteren, beDenk ik een ideaal promotiemoment. Ik pak dus mijn camera.

Zegt neefje opeens: 'Oma, stop. Even pauze.'

En hij

DRUKT

met zijn wijsvingertje op de bladzijde.

Neefje glijdt van schoot, rent naar de keuken en pakt een koekje terwijl mama en ik een lachstuip hebben.

Hij klimt weer op schoot.

En hij

VEEGT

met zijn wijsvingertje over de bladzijde. 'Lees maar verder, oma.'

En ik had mijn camera nog niet aan 

Met pijn in mijn hart moet ik nu al maanden aanzien dat mijn heerlijke laptop (HPCompaq6720S) na drie jaar intensief gebruik, achteruit kachelt. Hij zoemt, bokt, kan geen twee dingen tegelijk meer aan. Ik heb hem laten schoonblazen, alles eraf, alleen het noodzakelijke er weer op, maar 'tis gedaan. Nog een leuk ding om mee te internetten, voor mij als werkstation echter onbetrouwbaar.

Dus op zoek naar een nieuwe. Eentje die alles aankan en dan het liefst tegelijkertijd en intensief. Eentje die tegen een stootje kan, want ik reis veel. Eentje met een mat scherm (ik typ graag buiten) en een lange batterijduur. Eentje waar ik minstens vijf jaar mee vooruit kan. Het werd de HP8560p. Van een plaatje uitgezocht en mij aanbevolen door mijn zakelijke ICT-beheerder.

Tip voor de schrijvers onder ons: kies NOOIT een laptop van een plaatje.

Afgelopen vrijdag kon ik de nieuwe ophalen. Mijn hartje zat in mijn keel, zo blij was ik. Steeds in angst zitten dat je documenten verdwijnen is namelijk niet goed voor de bloeddruk. Ik zag hem en het eerste wat ik dacht was: Balen! Een nummeriek toetsenbord. Had ik op moeten letten bij de afbeelding. Ik gebruik het nooit. Ik ben auteur, ik schrijf getallen uit. En voor het bijhouden van mijn excellsheet met woordenaantallen, volstaan de cijfers boven de qwerty uitstekend. Een nummeriek toetsenbord verlegt de balans van de laptop naar links, ook nog eens de kant waar ik het minste mee doe. Het kost ruimte op het totale toetsenbord, wat bij een 15 inch beeldscherm er best inhakt, kortom: Ik was niet blij.

Het tweede wat ik dacht: Wat is-ie lelijk! En zwaar! Een bonk van een laptop, hartstikke vierkant en dikker dan mijn oude. Ik dacht dat laptops juist dunner/lichter werden?
'Militaire specs,' werd me toevertrouwd. 'Bestand tegen zandstormen. Keihard. Je kunt hem laten vallen.' Ik stond met die loodzware laptop in mijn handen en dacht aan hoe fijn dat was als ik buiten typte. 'Dicht toetsenbord, zie je? Daar komen geen kruimels meer in.' Handig! Ik eet namelijk wel eens tijdens het schrijven. Hoewel ik het invallen van de kruimels juist motivatie (lees: beter voor de lijn) vond niet boven de laptop te snacken. Zeker niet nadat ik een paar keer de toetsen eraf moest wippen om eronder te kunnen schoonmaken.

Ik typte een paar woorden: wow! Dat was een zálig toetsenbord. De toetsen klonken zelfs lekker.

De HP Elitebook ging mee naar huis. En na drie uur was ik hem spuugzat. Niet alleen door het nummerieke deel, want hij lag daardoor echt uit het lood op mijn schoot, hoewel ik vond dat het toetsenbord zelf dat wel weer goedmaakte; kwestie van wennen. Maar ook en veel belangrijker: door de afwerking. Randjes. Aluminium randjes rondom de hele laptop. Handig tegen zandkorrels, pijnlijk scherp aan je handen. Ik dacht dat ik gek werd. Ik typ toch met mijn handen omhoog? Maar nee: ik rust tussendoor, ik zoek op internet iets op, ik wrijf over dat padje ... Kortom: twee rode handen en een intens teleurgesteld gevoel. Want na een uur was de batterij ook nog eens op. En ja: die had ik volledig opgeladen.

Dus ik het internet op. Gezocht naar 'laptop, mat scherm, geen nummeriek toetsenbord.' Bleek er eentje van te bestaan en wel exact dezelfde, ergo: met randjes en waarschijnlijk dezelfde korte batterijduur.

Samen met Zusje naar de grootgrutter. Alwaar ik keuzes moest maken. Mat scherm: een eis. Dicht toetsenbord: typt erg, erg lekker, een eis. Lange batterijduur: een eis. Nummeriek toetsenbord: liever niet, maar ik kan eraan wennen. Snelheid: erg belangrijk. Gewicht: minder belangrijk dan ik dacht, maakt niet uit. Gevoel: erg, erg belangrijk. Geen randjes! Dus ik met mijn laptopplankje naar de verkoper. 'Mag ik voelen?' En dat mocht. Plank op schoot, laptops erop en rammen. Uiteindelijk een Asus N56VM-S4032V gekozen. Geen randjes, mat scherm, nummeriek deel vrij smal.

Het is niet mijn ideale keus. Ik besef dat ik daar drie jaar op heb gewerkt, misschien ben ik wel een verwend nest. Vanmiddag kan ik de nieuwe al ophalen. Nu maar hopen dat ik niet scheef groei door dat nummerieke deel en laptopbouwers: wilt u aub rekening houden met de wensen van een auteur? Ik denk zomaar dat het boelveel mensen zijn die graag in evenwicht typen. Zonder opstaande randjes.

Schrijven is gratis, zo is mij verteld. Het kost namelijk helemaal niets nadat je je laptop hebt aangeschaft en zelfs die heb je niet nodig: pen en papier doen het ook hartstikke goed. Daarbovenop komt dat het volgens zeggen een hobby is. Want ik heb er plezier in en dat is per definitie het kenmerk van een hobby.
Hobbies zijn rare dingen: ze mogen wat kosten maar hoeven niets anders op te leveren dan ontspanning. Dus hoewel gratis, mag schrijven iets kosten en het hoeft niets op te leveren.
Ik denk daar anders over. Alle uren die ik in het schrijven steek, zijn geld. Geld dat ik wil terugverdienen, liever vroeger dan later. Daarnaast vind ik schrijven ontspannend. Volgens de fiscus is mijn inkomen uit schrijven echter hobby gerelateerd. Ik heb dus een betaalde hobby waar ik plezier aan beleef en waar ik mij van ontspan

Onlangs belde mijn vriendin mij op. Ze ging trimmen. Drie keer in de week. 'Da's gratis.' Nu heb ik behoorlijk last van mijn non-conditie want als schrijven ook iets met je doet, is het wel zitbillen kweken, dus overmoedig riep ik: 'Ik ga met je mee!'

Mijn vriendin kwam aanfietsen bij het parcour in een kek renpak. Ik stak er maar magertjes bij af. Bij wijze van spreken, zij is slanker dan ik. Ook had ik mijn lage wandelschoenen aan. Bij het rennen viel al een groot verschil op in plompheid, om nog maar te zwijgen van de grintjes die ik verplaatste. En dat schudden! Ik leg hier verder niets uit, maar het was verre van comfortabel.

De volgende dag besloot ik dat ik, gezien mijn enorme spierpijn, goed bezig was. Ik kroop uit bed, een hielspoor rijker en besloot door te zetten. Maar dat schudden was niets, er moest een sportbeha komen. Toevallig was mijn vriendin op het winkelcentrum. Dus van sportbeha ging het naar de ene sportwinkel, waar een strak pakkie werd gekocht (alleen draagbaar met correctiehemd eronder) en vervolgens dan ook maar gespecialiseerde schoenen in de andere sportwinkel.

Tot zover gratis.

Nu maar hopen dat het rennen me op den duur ook iets gaat opleveren. Voor geld doe ik het niet. Het is puur voor de hobby, ook al beleef ik er geen snars plezier aan

Vandaag werd op Facebook de vraag gesteld: 'Wat is jouw favoriete fantasyklassieker?' en onmiddelijk kwam "Het geboortegraf" van Tanith Lee naar boven drijven.

Pas minuten later vroeg ik mij af waarom. Het is echt jaren, jaren, jaren geleden dat ik het boek heb gelezen, in een tijd dat ik nog de ballen snapte van schrijven, maar alles stuklas dat riekte naar sprookje, want in de bieb was ik uitgelezen bij de sprookjes. Ze waren op.

Fantasy was een logische opvolger. Die al heel snel, bij gebrek aan originele verhalen (moesten ze nu echt altijd allemaal op een zoektocht?) werd ingeruild voor sciencefiction. Tot ik Lee ontdekte en kennismaakte met de Jang-generatie.
Het hek was van de dam. Ik las alles, alles, alles van Lee waar ik maar de hand op kon leggen en verbaasde me bij ieder boek over de wéér ander wereld, de weer andere personages (hoewel het gitzwarte of spierwitte wel bleef terugkomen), de weer andere eigenschappen en de weer andere gebeurtenissen. Tanith Lee mengde vreemde planeten (en dus sciencefiction) met magie (en dus fantasy) en beschreef haar personages zo levendig, dat ik ze voor me zag.

Niet alles vond ik even goed. Op een bepaald moment groeide ik eruit, denk ik. Maar "Het geboortegraf" stond na de eerste, tweede, derde, zevende keer lezen op stip op één, en staat dat nu nog steeds.

Ik durf het niet te herlezen, schreef ik net al op Facebook. Ik ben bang dat het me tegenvalt, dat ik niet meer kan lezen zonder mijn eigen schrijfblik, zonder mijn door de jaren heen verkregen levenswijsheden en zonder te denken dat de schrijfstijl (die ik me herinner als bijvoeglijk) wel erg ver van mij afstaat. Dat heeft vooral te maken met respect voor mijn herinnering. Die laat ik graag intact. Hoe ik als tiener opgekruld op de bank of met een zaklamp onder de deken (die hadden we toen nog, dekens ...) in bed het boek las, verslond, opslurpte. Hoe ik wekenlang in haar wereld zat, hoe ik meeleefde met de vrouw die zichzelf zocht.

Daarom dus. "Het geboortegraf" staat in mijn boekenkast en daar blijft het staan. Misschien lees ik het op een dag toch nog eens, maar ik verwacht het niet.

Aan het luie leven is een einde gekomen; ik moet weer aan de bak. De vakantie was heerlijk. Samen met mijn Drietal en Log (onze camper) een rondje gemaakt met als thema: WOI.

Het is een gemis in onze geschiedenislessen dat we maar zo weinig over deze vreselijke (welke is er niet erg?) oorlog te weten komen. Of misschien niet; geconfronteerd worden met leed is iets wat je kinderen wilt besparen.

We hebben indrukwekkende, ziekmakende, ontroerende en blije ogenblikken uit die oorlog mogen bekijken dankzij het geweldige behoud van geschiedenis in plaatsen als Verdun en Ieper.

Bij Ieper bezochten we een militaire begraafplaats.
'Lopen we nu over dode mensen?' vroeg Jongste.
'Ja, schat. Ze liggen hieronder.'
'Maar als ze er liggen, waarom staan er dan geen namen op?'
'Omdat we van de meeste soldaten op dit kerkhof niet weten wie ze zijn.'
Oudste tuurde naar de zerken. 'Die we kenden, waren wel jong.'

We zitten samen bovenop de heuvel waar het monument ter nagedachtenis aan de derde slag bij Ieper staat. Onder ons ligt het kerkhof waar we net overheen liepen. Het is relatief klein; 2000 graven. Maar 1700 ervan naamloos.
Voor mij hét moment deze vakantie waarin ik me innig met mijn kinderen verbonden voelde.

Een aantal jaar geleden schreef ik 'De kus'. Het was een verhaaltje voor een wedstrijd op Korteverhalen.nl. Het heeft amper 850 woorden. Die bleven over na duizenden woorden research omdat ik me geen raad wist met het onbevattelijke grote leed dat WOI heeft aangericht. Dus ik verzon kleiner verdriet.
Klik hier als je het wilt lezen.

Vandaag is het dinsdag en ik ben een juichend tevreden klantje van de ooglaserarts. Ik kan me niet heugen ooit zo scherp gezien te hebben, ook niet met bril of contactlenzen. Vanaf mijn twaalfde gedragen en opeens was het genoeg. Ik ging laseren.

Het deed pijn.
Laat niemand vertellen dat het pijnloos is. Ren meteen weg als een arts dat beweert. Oh, het laseren op zich was pijnloos en zo gebeurd, dat rook een beetje naar verbrande haartjes en klaar was Kees. Of in mijn geval Bas, want zo heette de arts. 
Voordat ze kunnen laseren, maken ze een flapje in het netvlies. Dat gaat met een soortement zuignapje. En dat voelde ik. Druk op mijn oog, opeens was ik blind. Onplezierig, niet fijn, maar niet erger dan de tandarts. Zuchten en mijzelf 'weg-denken', hielp. Net als die vreselijk lieve zuster, die gewoon mijn hand vastpakte en bij me bleef, ook tijdens het laseren. Wat een moordmeid was dat, die mogen ze in de kliniek wel op een sokkeltje plaatsen en ik weet potverdorie haar naam niet eens ...

Het was erná. Ongeveer anderhalf uur na de ingreep. 'Het zal de komende zes tot acht uur voelen of je zand in je ogen hebt,' zei dokter Otto. Awehl, zulle: Een zandstórm in mijn ogen, zul je bedoelen. Gelukkig duurde hij geen zes tot acht uur. Maar het was dik anderhalf uur kronkelen op bed, eraf, eromheenlopen, stampen, zwelgen, janken, tieren, op mijn knieën weer op bed, stukkie kruipen, zeer, zeer, zeer ... Excuses aan iedereen die ik in die tijd aan de telefoon had: Het was onsamenhangend en het klonk ongetwijfeld heel zielig, maar geloof me: dat was ik ook.

En toen ... en toen ging het langzaamaan over. Ik kon stil blijven liggen, ik kon mijn ogen langer dan een minuutje openhouden, welliswaar met veel knipperen, ik zag. Ik liep naar beneden en staarde naar de tv en las de ondertiteling. Zonder bril, zonder lenzen. En dat knapte steeds verder op in de loop van de avond.

Hulde aan mijn Drietal: Ze waren weergaloos. Hebben voor zichzelf en mij gezorgd. Ieder uur het wekkertje laten aflopen, waarop Oudste oogdruppels druppelde. Zelf boodschappen gedaan en eten gekookt, met groente. Zonder jullie, lieve schatten, had ik het een stuk moeilijker gehad gister.

En nu? Ik weet niet waar ik moet beginnen. Ik voel mij zo goed. Ik zie zo scherp, ik ben zo blij dat ik het heb laten doen. Ik twitterde al: Mijn ogen zijn niet meer wat ze zijn geweest, JUICH!