Facebook is een leuk medium. Je komt op één plaats op veel plekken en je ontmoet er veel mensen met wie het al dan niet leuk praten of discussiëren is. Ik leer er ook mijn mening te formuleren en weer te geven wat ik vind, zonder anderen op hun tenen te trappen. Niet dat dat altijd lukt, maar een misverstandje is zo opgehelderd en een smoeltje hier en daar helpt ook mee

Onlangs dook er weer ergens de kennelijk algemeen aanvaarde stelling op dat korte verhalen geen markt hebben. Ik las het, las de argumenten en de zekerheid waarmee de stellingen werden weergegeven en dacht: tijd om wat mythes te ontkrachten.

Want er is markt voor korte verhalen. Ook voor Nederlandstalige verhalen. En ook voor Nederlandstalige verbeeldingsliteratuurverhalen. Ik verdien er immers iedere maand geld mee.

Wat is een kort verhaal?

Hier ga ik kort over zijn. https://nl.wikipedia.org/wiki/Kort_verhaal

Mythe 1: Korte verhalen worden niet gelezen

Dankzij tienduizenden downloads op Smashwords en Amazon weet ik dat korte verhalen worden gelezen.  Ongetwijfeld zijn er downloads die niet worden gelezen, maar ik ken de statistieken niet. Laten we zeggen: de helft. De helft van tienduizenden is … nog steeds erg veel.

En dan nu concreet: het ene verhaal wordt vaker gelezen dan het andere verhaal. Er zijn geen verhalen die nog nooit gelezen zijn. Er zijn wel verhalen die al meer dan 25.000 keer gedownload zijn. En Django’s topper is al meer dan 100.000 keer gedownload.

Mythe ontkracht: korte verhalen worden wel gelezen.

Mythe 2: Korte verhalen worden niet gelezen als ervoor betaald moet worden

Ik hoor nu zeggen: ‘Ja, kunst, die veel gedownloade verhalen zijn gratis.’ Klopt. Maar de betaal-verhalen doen het ook prima. Kwartjeswerk, maar dankzij Smashwords en Amazon ga ik regelmatig naar de schoonheidsspecialiste, ben ik blond en heb ik kunstnagels. En zelfs dan (mijn behoefte is met het klimmen der jaren gegroeid) houd ik ervan over.

Django en ik publiceren sinds 2009 onze e-verhalen op Smashwords. Een paar jaar later zijn we ze ook via Amazon aan de man gaan brengen. Ons inkomen via die websites kent uitschieters naar boven en naar beneden. Met regelmaat verkopen we in ene maand al onze verhalen  in Canada of Frankrijk of Australië. Verre neef, misschien? Of een lezer op vakantie? Maar we kennen ook maanden van nul. Gemiddeld dus genoeg voor de kapper, etc. Waarbij ik wil opmerken dat we in het begin lang zoveel verhalen er niet op hadden staan als nu. Ergo: de begintijd haalt het gemiddelde naar beneden.

Mythe ontkracht: voor korte verhalen wordt door lezers betaald.

Mythe 3: Uitgevers geven geen gedrukte verhalen uit

Niet waar. Fantastische Vertellingen geeft jaarlijks Ganymedes uit. Edge-Zero is een nieuw initiatief. De Splinters van Quasis: lekkere meeneemboekjes. Er verschijnen regelmatig verhalenbundels van auteurs bij grote en kleinere (literaire) uitgeverijen, net als anthologieën. Mijn eigen bundel ‘Wraak op het spoor’ wordt door Zilverspoor uitgegeven en in de diverse verenigingsbladen zoals The Flying Dutch en Wonderwaan worden verhalen gepubliceerd.

‘Ja … maar daar krijgt de auteur niets voor!’

Inderdaad: niet iedere uitgever kan of wil betalen voor verhalen.  Edge-Zero en Quasis betalen in ieder geval wel en ik krijg over mijn bundel keurig de royalty’s uitbetaald van Zilverspoor, net als over ‘Malika’s schildplicht’ bij Quasis.

En vlak de Vlaamse Filmpjes van Uitgeverij Averbode niet uit. € 620,00 in de knip per publicatie.

Mythe ontkracht: er is een betalende uitgeefmarkt voor gedrukte korte Nederlandstalige verhalen.

Mythe 4: Bundels verkopen minder goed …

Minder goed dan wat? Dan losse verhalen? Dan romans? Dat kan zijn. Maar wat vergelijken we dan met elkaar? Om bij mezelf te blijven: ‘Begeesterd’ verkoopt beter dan ‘Wraak op het spoor’, maar met tien euro prijsverschil kun je je ook afvragen of het hem daar niet in zit. En als ik alle verkoop van Smashwords en Amazon bij elkaar optel, heb ik meer verdiend aan de e-verhalen dan aan de bundel, behalve in 2015. Dat jaar heb ik meer verdiend aan gedrukte verhalen (twee Vlaamse Filmpjes en de bundel) dan aan de e-verhalen. Ik vraag me af of dat ook te maken had met een publiceerdip die we op internet hadden: even geen zin met regelmaat een nieuw verhaal erop te zetten, maar dat doet er niet toe.
Minder dan vroeger ... Ja, dat kan. Vroeger lagen er met regelmaat korteverhalenbundels in de winkels. Ik heb ze in mijn boekenkast staan. De bekende M op de rug. En zelfs de HEMA gaf ze uit. Daar heb ik twee lekkere pillen van liggen. Ze worden niet meer uitgegeven, dus in ieder geval niet meer door mij gekocht. Kip en ei?

Gedrukte verhalenbundels verkopen als gedrukte verhalenbundels. Je kunt er ontevreden mee zijn, als uitgever of als auteur. En dat kan reden zijn om er niet aan te beginnen of om ermee te stoppen. Maar stop alsjeblieft met vergelijken met wat dan ook. Ik geef je op een briefje dat appels beter verkopen dan verhalenbundels. Om over peren maar te zwijgen.

Mythe ongeldig verklaard.

Mythe 5: Er is niets aan korte verhalen te verdienen …

Niet waar. Zelfs met niet-publiceren is geld te verdienen: door wedstrijden te winnen. Of er veel of weinig mee te verdienen valt, ligt aan je perspectief. Ikzelf ben dolgelukkig met iedere verkoop, ongeacht in welke vorm die is. Gedrukt, als e-boek, een poster met mijn verhaal op de achterkant … alles telt. Iedere cent telt. Het zijn centen die ik verdien met schrijven.

Of een verhaal, gezien de tijd die het kost om het  te bedenken en te schrijven (dit is voer voor een volgend blog: is er verschil tussen een roman en een kort verhaal?), zichzelf kan terugverdienen tegen advocatenloon, betwijfel ik. Met ‘Flanel’ ben ik goed op weg, maar dat verhaal staat dan ook sinds 2009 op Smashwords.

Er is dus markt voor korte verhalen. Een echte, betalende markt.

Ja, die is er. Maar die markt is net als iedere andere markt: hij moet voorzien worden.

Je moet dus wel verhalen schrijven om ze gepubliceerd te krijgen en verhalen publiceren om ze verkocht te krijgen. Je komt er niet met één verhaal of met één methode. Je moet meedoen aan wedstrijden, zelf boekjes (laten) drukken, verhalen naar uitgevers opsturen én e-boeken ervan maken. Da’s dus werken. Werken om de markt te bereiken.

Maar dan heb je hem ook 

Ik mag wel stellen dat ik een bestverkoper heb geschreven. 'Lieve liefde' domineert nu al maandenlang de sciencefiction hitlijsten van iTunes en heeft nu zelfs de status "Nieuw en opmerkelijk" verkregen.

Verder blijf ik een gewoon meisje .

Zin om het verhaal te lezen en geen Apple in bezit? Geen nood! Hier kun je het gratis neerladen in ieder bestand dat je wilt.

De hele maand juni 2012 staat op Magic Tales in het teken van de korte verhalen. Patrick Brannigan, Django Mathijsen en ik worden in het zonnetje gezet, samen met Uitgeverij Zilverspoor.

De eerste week is er aandacht voor 'Lekkend vuur.' De coverafbeelding, gemaakt door Jos Weijmer, met op de achterkant het verhaal gedrukt, wordt verloot onder re-tweeters van Magic Tales. Daarnaast worden er e-boek bonnen uitgedeeld van de drie auteurs.

Ik vind het geweldig dat Magic Tales op deze manier de aandacht vestigt op korte verhalen, op de andere manieren waarop deze gepubliceerd kunnen worden (zie ook mijn blogpost hier (even scrollen, tweede post)) en op hun auteurs. Dank je wel, Magic Tales!

Oh, kijk eens wat gaaf: Lieve Liefde staat op de eerste plaats in de iTunes-store ... Zomaar vóór Starwars!

Wat is het toch leuk om online contacten op te doen!

Bij mijn zoektocht naar een mus, of meer specifiek: dé mus, stuitte ik op de prachtige website van Irma. Uiteraard heb ik eerst zelf urenlang in de bosjes gelegen met mijn fototoestel om een mus te verschalken, maar die beestjes zijn nogal huppend aangelegen. Ik kreeg ze ook alsmaar niet in de juiste pose, ondanks veel broodkruimels, muisstil zitten, een schuilhut en de rest. Bovendien was ik al besmet door die ene foto. Dus ik vulde het contactformulier in en Irma reageerde subiet. Tot mijn grote vreugde mocht ik haar foto gebruiken voor de derde cover van Gemma Vlugzout.

Irma: hartstikke bedankt! Jouw mus past perfect bij het verhaal. Ik ben er heel blij mee dat ik de foto mag gebruiken.

Vanmorgen ging mijn dertiende Nederlandstalige verhaal via Smashwords online. Samen met de twee boeken die ik met Django Mathijsen schreef (Codenaam Hadsadah en Koningsbillen & drakenstreken) én mijn ene Engelstalige publicatie maakt dat best al een mooi lijstje op Smashwords. En er komt meer bij, want ik heb veel verhalen en ik ben nog lang niet uitverteld.

In de VS noemen zichzelf publicerende schrijvers zich: Indie. Da's kort voor indipendent. Ik vind het een mooie term, maar in het Nederlands doet hij mij teveel aan Indië danwel India of Indianen denken. Bovendien is de term Engels en liever spreek ik mijn moerstaal.
Dus wat zou het in het Nederlands kunnen zijn?

Zelfstandig moet erin.
E-boek ook.
Uitgevende. Logisch: ik geef mij uit
Schrijver. Want ik schrijf.

ZEUS. Ik ben een zeus . Ik ben een zelfstandig e-boek uitgevende schrijver.

Dat Zeus himself iets met elektriek heeft, komt erg goed uit .

Voor Django's verhaal "De beste baan op aarde" dat in Wonderwaan werd gepubliceerd en eerdaags op Smashwords komt, moesten we een cover. Dus ik aan de gang met het fototoestel. Een keer of honderd. Kaarsje zus gezet, brilletje zo. Plaatje bewerkt. Het werd het allemaal gewoon niet.

Uiteindelijk kaars, bril, boek en veer meegenomen naar tekenles. We kregen namelijk de opdracht een stilleven te tekenen. Op tekenles gesnord tussen de potjes en jahoor: een inktpotje gevonden. Dat maakte het compleet.

Het neerzetten van een stilleven is ook nog een vak apart. Net als de positionering van het tekenbord (ik werk het liefst rechtop), maar na verbouwing van het atelier en het schuiven van een kast, stond het naar mijn zin.

Volgende les gaan we portretten tekenen. Dubbelportretten om precies te zijn. Dus ik zit al in de Denk welk verhaal daarbij zou passen. Want dit is vreselijk leuk, iets écht tekenen en dan een cover ervan maken. Zo krijgen de tekeningen een doel.

Vroeger rommelde ik al af en toe in Word, met tekenen. Het is grappig wat je daarmee kunt doen. Vormpjes, lijntjes. Voor iemand die geen vaste hand heeft, biedt het leuke mogelijkheden.

Voor 'Koningsbillen en Drakenstreken' moesten Django en ik een cover voor het uitbrengen van het e-book. Dus ik had al wat zitten doen op het tekentablet, maar dat werd niets.

Blijkt toch dat de vormpjes in Word prima te kopiëren zijn naar Photoshop . Dus ik eerst een draakje getekend. Een bijna heel draakje, ook al zie je maar een stukje van hem. Indachtig de woorden van Tais Teng, ooit: Je kunt rustig dingen schrappen, hun 'schaduw' blijft in het verhaal achter. Zo is het met tekenen ook. Toen het draakje naar mijn zin was, heb ik alle vormpjes gegroepeerd.

Daarna een ei. Dat ei in Photoshop gedopt. De dop op een volgende laag geplakt, alles omlijnd. Draakje in een andere laag geplakt en toen net zo lang met het draakje en de dop geschoven tot het naar mijn zin was.

De achtergrond zwart genomen. Geen kinderkleur, zo lijkt het. Maar de andere kleuren kwamen op zwart veel scherper uit en de cover valt zo lekker op.

Koningsbillen en drakenstreken is hier verkrijgbaar als e-book. Lekker om voor te lezen of om zelf te lezen als je daar groot genoeg voor bent.

Wat is het toch leuk om covers te maken! Ik frummel wat af en leer zowel Gimp als Photoshop steeds beter kennen. Zo kan ik meer met letters in Gimp dan in Ps, maar is het werken in Ps weer fijner omdat ik dat program op de vaste pc heb staan en met mijn tekentablet erop kan werken.

Niet dat ik al echt kan tekenen, maar dat heeft alleen een beetje tijd nodig .

Voor 'Naar behoefte'. het verhaal dat zesde van de tweehonderdzoveel werd bij de Fantasy Strijd Brugge en hier verkrijgbaar is in druk en hier als e-book, zocht ik iets dat eruit zou zien als blauwe gel. Maar wat? Vloeibaar wasmiddel was te vloeibaar. Ik had echte blauwe gel nodig.

Het werd dus blauwe gel.

Ik had een koelpak in de koelkast liggen. Exact het kleurtje dat ik zocht. Maar erdoorheen fotograferen ging niet. Met een lamp eronder ging het wel, maar dan werden de letters op de achterkant van het pak zichtbaar. Ik had dus geen keus: het pak moest open.

Heb aluminiumfolie opgefrommeld en weer gladgestreken, het pak opengeknipt en de gel er met een lepeltje (wegwerp ) op uitgesmeerd. Toen de camera erop. Met flits, zonder flits, onder een tl-lamp, van alles geprobeerd. Daarna in Photobucket een stuk uit de foto geknipt, een beetje vervormd, streepje eruit geknipt, 'zon' op de achtergrond toegevoegd en hop: de cover!

Soms zit het hem in kleine dingen ...

Ik wist alsmaar geen cover voor "De kus" te maken. En hoewel kort, is het wel een veelzeggend verhaal, eentje die een eigen cover verdient. Toen ik afgelopen zomer dan ook in Ieper was, was ik vastbesloten een mooie loopgravenfoto te maken. Dat pakte anders uit. Wat mooi lijkt op een foto is niet altijd mooi op een cover. Dus "De kus" werd een beetje geparkeerd tot nadere inspiratie.

Laat ik nu de knopendoos van oma hebben gevonden ...

"De kus" is vanaf heden gratis verkrijgbaar op Smashords in allerlei e-reader formaten en hier op mijn website als pdf.

Afgelopen weekend is de Wikileaksthriller 'Codenaam Hadsadah', die ik samen met Django Mathijsen schreef, online gezet. Op Smashwords.com. Voor USD 4,99 is het boek daar te downloaden.

Het was best een raar moment. Zo opeens staat ons boek tussen heel veel anderen. Maar we vinden het beiden tijd dat het verhaal de lucht in gaat en zijn lezers vindt. Dus ontwierpen we een cover en lieten we het los.