Sinds het uitkomen van 'Wraak op het spoor' is mijn leven een beetje ontspoord
Er gaat geen week voorbij of er is ergens iets te doen wat ten dienste staat van het verkopen van mijn boeken en vooral: het vergroten van mijn naamsbekendheid.

Beurzen, boekenmarkten, interviews met lokale tv en kranten. Het is leuk en druk en geeft bakken energie. Tot gisteravond. Toen was het even op. Twee dagen Fantastyval, te laat naar bed en te vroeg op en mijn lampie ging uit. Ik realiseerde me opeens zo goed dat ik wereldberoemd ben in kleine kring en dat het uitbouwen veel, heel veel tijd gaat kosten. En daar had ik gisteravond even helemaal geen zin meer in.

Vanmorgen stond de tuinman op de stoep. Het eerste wat hij zei was: 'Ben jij schrijfster? Ik zag het in de krant!'

Wat ben ik blij met de eerste recensie van 'Wraak op het spoor'!

Ook de reacties die ik inmiddels via Facebook en mail heb mogen ontvangen zijn om van te blozen zo positief. Doet me goed. Dat mensen net zo genieten van het lezen van mijn verhalen als ik doe van het schrijven  

Dol-, dol-, dolgelukkig ben ik met mijn verhalenbundel 'Wraak op het spoor', die vanaf nu verkrijgbaar is bij Uitgeverij Zilverspoor.

Ik houd van korte verhalen. Om ze te lezen en om ze te schrijven. Mijn boekenkast puilt uit van de bundels, samengesteld uit werk van verschillende auteurs of uit werk van één. De beste sciencefictionverhalen, bundels van Nederlandse bodem, van Roald Dahl tot Arthur Japin; ik verslind ze.

De charme van het schrijven zit hem voor mij vooral in het beDenken van iets nieuws, iets anders, iets wat ik niet eerder schreef. Ik 'herbruik' zelden of nooit een verzonnen wereld, veel liever verzin ik een nieuwe.
Lange tijd dacht ik dat het onrust was. Dat ik steeds iets nieuws moest verzinnen omdat ik niet al te lang ergens mee bezig wilde zijn. Maar nu ik weet dat ik ook langer werk beheers, en dat minstens zo leuk vind, denk ik eerder dat het schrijven van korte verhalen de korte, stevige wandelingen naar mijn werk in de vroege ochtendlucht zijn, terwijl de langere verhalen de avondwandelingen na het eten zijn.

Beide hebben hun charmes.

Maar het allerleukst is wel, dat ik in staat ben met mijn korte verhalen (en dit zijn ze nog niet eens allemaal) een deurstopper te produceren. 474 pagina's, ruim 150.000 woorden.

Korte verhalen in romandikte 

Nu Begeesterd helemaal geschreven is en ik aardig op dreef ben met de teksten voor de liedjes, had ik even een 'wat-nu?' moment.
Niet omdat ik niets te doen had, maar meer omdat er zoveel dingen waren die gedaan moeten worden. En dan het liefst een beetje in een volgorde die ik kan behappen en die overeen komt met valreepdata, zoals van schrijfwedstrijden waar ik aan mee wil doen.

Had ik Jos Weijmer aan de telefoon. Met een idee. 'Voel je iets voor een verhalenbundel?'
'Ja, tuurlijk! Leuk! Met wie?'
'Met alleen verhalen van jou.'
Dat was even verwerken. Een splitseconde. Ik geloof dat ik rood werd en wit tegelijk. Dat mijn hart omhoogkwam en een slagje draaide om in mijn maag te zakken en daar misselijkmakend hard te gaan bonken. Koel blijven, noemen ze dat.
'Lijkt me te gek," zei ik. Geloof ik. 

Zojuist heb ik mijn voorstelbundel naar Zilverspoor gestuurd. Klusje tussendoor: 109.000 woorden korte en langere verhalen in een volgorde waarvan ik denk dat het lekker lezen is. Ik durfde even niet op 'verzend' te drukken wegens een ben-ik-dit-nou-wel-waard-gevoel, maar daar maakte Django korte metten mee: "Klikken!"

Nu dus weer verder met de andere dingen die gedaan moeten worden. Waar was ik ook al weer gebleven?